حتما بخونید...

ديد روباهي پلنگي را به راه

اشك ريزان مي رود با آه و آه !

سينه اش چاك است تا نزديك ناف !

هست در آنجا و تنبانش شكاف !

گفت :« اي آقا پلنگ تيز چنگ !

از چه اي آشفته و داغان و منگ ؟

علت اين ظاهر نافرم چيست ؟

بر چنين احوال تو بايد گريست »!

گفت كه :« حيثيّتم را بُرده اند !

داخل يك كوچه خِفتم كرده اند !

درشبي تاريك با ظلم و ستم

شد تجاوز هم به مالم ،هم خودم !

دردهايم را روايت مي كنم !

مي روم اكنون شكايت مي كنم »!

گفت آن روباه ِ شوخ و خنده رو :

«اي پلنگ نازنين و صلح جو !

اي شده غارت ، شده زخمي ، دَمَر!

بازگرد و از شكايت درگذر !

گرچه بدبختي ّ و بدآورده اي

شكركن زيراكه اكنون زنده اي !

سخت باشد خِفت و بي طاقت شدن !

باتجاوز ،قتل هم غارت شدن !

گر تورا گرگان دريدند از عقب !

از چه غمناكي و نالان اي عجب !

شاخه ي بختت شكوفا مي شود

بعداازاين بخت توهم وا مي شود !

گرشوي در حكمت دنيا دقيق

اين سر آغازي جديداست اي رفيق !